Het goud blinkt in blikken die veel verder reiken zoveel verder dan de horizon zonder dat de ogen nog scherp zijn de aarde draait achterwaarts in haar kringloop langs de hemel terwijl de horizon naderbij kruipt enkel aan de achterkant blijft er ruimte voor de namen van toen en de dagen die voorbij gingen hoeveel mooier zal de toekomstmuziek klinken dan de liedjes van vroeger die nu zacht samen worden gezongen oneindig veel mooier, …
het blijft zo pijnlijk zo tastbaar dichtbij en elke nieuwe dag voel ik je nog bij mij tijd die verstrijkt en toch went het niet ik moet nog zo leren, leven met m`n verdriet het voelt zo anders zo onheilspellend kil mijn leven verandert zonder dat ik het wil niets is terug te draaien ik mis je lach en je traan nog steeds ben ik verbaast waarom het zo moest gaan toch moet ik wel verder…
Godsgeschenk Laat de kinderen tot mij komen want ze zijn mijn geschenk voor u wees maar niet bang, ze dragen de belofte van mijn eeuwig verbond draag hen in uw liefde en ik zal voor ze zorgen voor eeuwig
Oneindig thuis we liepen richting het water met handen warm in de zakken het was tenslotte nog maart maar de zon strooide reeds zilver in onze ogen, en we zwegen alsof het zo hoorde tijd genoeg om achterom te kijken naar onze voetafdrukken in de klei van het wad spreken zou haast oneerbiedig zijn in deze oneindigheid zonder muren, zonder dak en wie toch zou er luisteren wanneer gebeden, als fluister, worden gegeven aan het water…
De volgende tekst is geschreven door een voor mij op dat moment onbekende mevrouw,in het gastenboek van de Koperen Hoogte op 30-12-01 Een turbulent einde van 2001 Iedereen veel liefs Het leven is de moeite waard Gedi Volkers tot in de eeuwigheid Afscheid zo indrukwekkend en zo warm geschreven in een enkele zin een gastenboek in een hotel alles zeggend, einde en begin gelezen met ogen nat van tranen geschreven met heel vaste hand die liefde wenst…
De laatste halte de tijd glipt door je vingers als maagdelijk wit zand zo vaak verjaardag slingers veelkleurig aan de wand zoveel jaren mensenleven hoeveel jaren lief en leed alles aan elkaar gegeven terwijl de tijd vergleed vreugde ,smart en rouw hartezeer en diep verdriet toch bleef Vader u trouw ook al begreep u het niet heel uw leven geborgen voor u vastgesteld op…
Een witte ballon die vastgebonden met lint een weg omhoog zoekt boven de witte kiezels, en zo de plaats markeert waar jouw naam staat geschreven op de stille hof jouw naam, die voor altijd is gekerfd in de harten van wie jou zo liefhebben en daar waar de zon speelt met de wolken in een nieuwe lente rust een kleine vlinder een moment op een witte kiezel, voor het verder dartelt, onwetend
In hout gekleed kwam ze binnen en zelfs de warmte van een zomerse dag kon het afscheid niet voorkomen onafwendbaar was de stilte die viel nadat de laatste muziekflarden waren weggestorven in de koele gangen waar niemand ooit wil lopen, en eens te meer bleek dat die stilte voor altijd zou zijn later, veel later zag ik haar de weg terug gaan, maar nu in de armen van wie ze ooit had gebaard en de…
Lief me laten we de ontelbare uren tellen de dagen, de jaren die voorbij slopen als de schaduw tussen licht en donker alsof de zon een ander licht geeft nu we weten hoeveel dagen het waren en niet weten hoeveel het er nog zullen zijn ik lief je, draag je in mijn hart, laat mijn ogen als spiegel zijn van wat onder jouw huid staat geschreven lief mij, laat jouw glimlach mijn dagen zomeren, leer me…
Dwaalde door een tuin vol zerken waaronder niemand lag al voelde het alsof iemand de klok terugdraaide naar gisteren toen het nog bitter koud en regenachtig was waar wind zich probeerde te warmen aan kale takken omdat er nog geen groen te vinden was maar nu, nu de merel nestelt onder in de grote eik en de groene specht me uitlacht van boven uit de boom voel ik het zongewarmde hout van de lariks tegen…