Als in het zand de sporen zijn uitgewist

 

waar voeten diepe sporen

trekken in het zand wat rul

en weerbarstig is

 

waar tegenwind het lichaam

kromt zodat het moeizaam

zijn weg vindt

 

waar de horizon telkenmale

opschuift en het smalle pad

steeds langer schijnt

 

waar tranende ogen vermoeid

blijven zoeken naar de vastheid

van stevige grond

 

waar stappen worden geteld

in de vrees dat er nooit een

einde zal zijn

 

waar vaag afdrukken staan

van hen die het pad eermaals

hebben begaan

 

waar hoop blijf leven en het

verlangen naar een rustplaats

krachten geeft

 

waar een hand wordt gereikt

in de wetenschap dat eens het

pad zal eindigen en de diepe

 

sporen door de tijd uitgewist

enkel nog in de ziel voelbaar

zullen zijn