De achterkant van mijn gelijk

 

 

de afdruk van voeten gedrukt

in het mulle zand waardoor

wij zwoegden en die elk langs

een kant van de weg verdwenen

wij waanden ons in een wereld

die geen zwaartekracht kende

(althans dat dachten we) maar de

werkelijkheid was anders

het zweet maskeerde de tranen

die ik huilde in mijn hart omdat

ik de ogen droog wilde houden

en mij groot hield (voor wie eigenlijk)

slechts die boom zoek ik die jij

ook zoekt om wat schaduw te

vinden en onzichtbaar voor iedereen

te rusten tegen haar sterke stam

nog zijn de sporen door de tijd

niet uitgewist en ooit zullen

ze weer samensmelten in,

het spoor naar toen