Gewoon af en toe

 

de boom was zoveel groter

en de takken nu sterk genoeg

om de touwen er stevig aan

vast te binden

 

het weeë gevoel in mijn

buik deed me beseffen dat

ik eigenlijk veel hoger ging

dan ik ooit durfde

 

even niets, en dan, oneindig

in vrije val, zwevend als op

de wind, gewichtloos met

onzichtbare vleugels

 

de handen stevig om de touwen

en ondanks de witte knokkels

genietend van de tijdelijke gebrek

aan voldoende zwaartekracht

 

waarvan ik ooit dacht dat die

nooit vat op mij zou krijgen

als ik gewoon maar altijd zou

blijven schommelen,

 

en niet gewoon af en toe,

zoals nu

 

omdat ik het altijd niet durf