Het is maar hoe je het bekijkt 1

 

de nacht die als een donker kleed

alle vormen onder zich verstopt

en enkel het vage schijnsel van

de kroonluchter boven mij

schenkt mij enige verlichting

 

hoe langzaam kruipt de tijd die

als mijn grootste vijand schijnt

te genieten van haar traagheid

zodat het donker zich eindeloos

kan uitspreiden zonder horizon

 

ik tel de minuten in totale stilte

waarbij het kloppen van mijn hart

het ritme aangeeft en ik langzaam

ontdek dat dit het enige teken

van leven is in een verstilde wereld

 

weemoedig herinner ik mij de dag

die voor mijn gevoel lichtjaren her

mijn deel was en de koelte van de

schaduw die naarmate de aarde van

de zon wegdraaide langer werd

 

verlangend naar een teken van leven

tracht ik door het zwart te priemen

 

ooit moet de zon toch weer opkomen?