Het lege wit van het Passe Partout
Het lege wit van het Passe Partout
als ik haar gezicht probeer te lezen
aansprekend in rood geschilderd
op het doek waarop contouren
en kleuren langzaam gaan leven
haar stem die zacht sprekend mij
onverstaanbare klanken influistert
terwijl haar oogopslag veranderd
wanneer ik er nieuwsgierig in kijk
bevallig strijkt ze een lok uit haar
gelaat en blikt plots afstandelijk
waar ik finesse tracht te vinden
in de grove lijnen van haar gezicht
haar intense schoonheid doet mij
besluiten nader kennis te maken
en tenminste een kleine glimlach
op haar volle lippen te toveren
ik vraag haar naar haar naam en
waar ze vandaan komt, maar ze
haalt haar schouders op en zegt
enkel, noem mij maar zoals je wilt
als ik haar gezicht probeer te lezen
gevangen in een smalle gouden lijst
rest mij slechts het lege wit van het