Polderpoëzie

 

als jij mijn geestesoog beschaduwd

dan stijgt mijn ziel, als van een kunstenaar

ik vorm uit willoos klei jou ronde vormen

jou nu nog ruwe beeld wordt langzaam waar

 

met mijn penseel kleur ik jou volle lippen

ik weef je haardos als een gouden gloed

boetseer je ogen als geslepen diamanten

waarvan de glinstering mij rillen doet

 

geraffineerd breng ik alle details tot leven

ik inkt mijn naam op jou welgevormde bil

mijn ademhaling wordt bijna onbeheersbaar

wanneer jij leven gaat,

en zachtjes aan mij fluistert;

 

ja ik wil