Duizend dagen

 

sprakeloos zuchten

als duizend dagen

als één dag en als

duizend jaren voelen

 

geen zekerheden

dan mijn ademhaling

als enig geluid in

een krakende stilte

 

onbelangrijk wat

ik tegen mezelf sprak

op de verstorven

de planeet die ik

wilde omzeilen

 

mijn God als stille

metgezel, mij tonend

het grote wonder van

Zijn schepping

 

mijn camera die mij

liet zien waarom

mensenwoorden

ontoereikend bleken.

 

Hij sprak

ik sprakeloos

 

klein mens

 

 

aan:

Henk de Velde

de zeezeiler

(persoonlijk overhandigd)