Hoe zal ik ooit

 

de hoogste berg beklimmen,

en uitzien over een planeet,

stofje in het universum

 

die, als zij beeft op haar grondvesten,

verslagenen bijeen brengt,

en beslist over leven en dood

kan ik ook maar één mensenkind

adem geven, één bloem laten bloeien,

één boom groen doen zijn

 

al zoek ik steeds, zonder begrijpen

omdat ik niet bij machte ben ook

maar het kleinste te bevatten

 

van hemels blauw, van dartele wolken

langs de kustlijn, die spelen met

met mijn gedachten op de grond

 

waar zou ik liever zijn dan

in het land dat niet van mij is, en

schrijven in een taal die ik niet spreek

 

als ik sta in de oneindigheid

die mij zo lief geworden is

en stilgezet, dit mag schrijven

 

loat hemel Joen wonderwaark priezen o Heer