Mijn vader

een starende oude man
het grijze hoofd gebogen
dat het zo verworden kan
de tranen wellen in mijn ogen

met zorg en liefde neergezet
in de lege conversatiezaal
met een zachte hoge stem
murmelt hij nog zijn verhaal

luisterend ga ik mee terug
naar lang vervlogen tijden
mijn lieve, sterke vader
waarom dit zinloos lijden?

die heldere blik en vaste stem
het duurt helaas maar even
het lichaam is te vermoeid
om weerstand nog te geven

hij zakt in zwijgzaamheid
mij treft een hulpeloze blik
of ik wat voor moet lezen?
zijn antwoord, een zachte knik

dagboek voor ouden van dagen
ik lees het boek de najaarslaan
een vers over het hiernamaals
mijn tranen laat ik nu maar gaan

hij kan de woorden niet meer lezen
maar fluistert mee met zachte stem
de gouden poorten staan wijd open
mijn toekomst is het nieuw Jeruzalem

mijn vader