N377

een simpel in folie verpakt bosje bloemen,
als willekeurig bij een berm paal neergelegd
in zijn reflector zie ik auto`s langs zoemen
ik blijf even staan, en mijn kippenvel is echt

die wrede dood van twee jonge mensen
het waarom wil maar niet uit mijn hoofd
zij hadden nog zoveel toekomstwensen
ik sta aan de grond genageld, als verdoofd

maar die reflector zwijgt stil en banaal
de witte berm paal staat roerloos, verstomd
toch fluisteren zij zacht hun droevig verhaal
als het beeld weer op mijn netvlies komt

dat bange beeld van die dodelijke plek
verwrongen staal ,nog met mensen daarin
jong leven werd daar plotseling stopgezet
doodse stilte, en ik? ik stond er midden in

een klein, simpel verpakt bosje bloemen
verdord en verweerd door regen en zon
dat zo het grote verdriet kan benoemen
dat op de N377, die zaterdagavond begon