Op de puinhopen

 

sprakeloos, en met betraande ogen

heb ik het wereldleed aanschouwd

door onbedwingbaar geweld verwoest

wat door mensenhanden was gebouwd

 

op de puinhopen van mijn gedachten

mijn blik als vanachter een gordijn

de beelden van verdronken mensen

werkten als een verdovingsmedicijn

 

als verdwaasd ging de wereld langs mij

tweede kerstdag, het einde van het jaar

mijn gedachten waren eigenlijk nergens

dit begrijpen was mij te wonderbaar

 

oudejaarsavond toch naar de kerk

gezongen, gebeden en stil gehoord

een psalm over het woeste water

de uitleg van Gods troostend woord

 

dood en ontreddering niet te bevatten

lijken vaak onherkenbaar verminkt

en toch, te midden van totale verwoesting

hoor!

een zachte stem die psalm 93 zingt

 

een woest geweld klinkt op van stroom en vloed,

een luid gedruis dat heel de aarde beven doet

hoog boven zee en golven, hoe vol kracht

troont onze Heer, onwankelbaar in macht