Sterke banden

 

daar ergens, ergens

ver achter die ogen die

ik zo goed ken woon jij

 

maar mijn armen zijn te

kort om nog bij je te komen

en de deur open te houden

 

langzaam maar zeker valt

die in het slot en hoe langzaam

ook de dreun klinkt reeds

 

in je blik die steeds minder

spreekt en staart naar daar

waar enkel nog verstilling is

 

reeds rafelen de banden die

ons zo sterk samenbinden

 

 

versleten door de jaren

 

moeder en kind

kind en moeder