Een witte ballon die vastgebonden met lint een weg omhoog zoekt boven de witte kiezels, en zo de plaats markeert waar jouw naam staat geschreven op de stille hof jouw naam, die voor altijd is gekerfd in de harten van wie jou zo liefhebben en daar waar de zon speelt met de wolken in een nieuwe lente rust een kleine vlinder een moment op een witte kiezel, voor het verder dartelt, onwetend
In hout gekleed kwam ze binnen en zelfs de warmte van een zomerse dag kon het afscheid niet voorkomen onafwendbaar was de stilte die viel nadat de laatste muziekflarden waren weggestorven in de koele gangen waar niemand ooit wil lopen, en eens te meer bleek dat die stilte voor altijd zou zijn later, veel later zag ik haar de weg terug gaan, maar nu in de armen van wie ze ooit had gebaard en de…
Lief me laten we de ontelbare uren tellen de dagen, de jaren die voorbij slopen als de schaduw tussen licht en donker alsof de zon een ander licht geeft nu we weten hoeveel dagen het waren en niet weten hoeveel het er nog zullen zijn ik lief je, draag je in mijn hart, laat mijn ogen als spiegel zijn van wat onder jouw huid staat geschreven lief mij, laat jouw glimlach mijn dagen zomeren, leer me…
Dwaalde door een tuin vol zerken waaronder niemand lag al voelde het alsof iemand de klok terugdraaide naar gisteren toen het nog bitter koud en regenachtig was waar wind zich probeerde te warmen aan kale takken omdat er nog geen groen te vinden was maar nu, nu de merel nestelt onder in de grote eik en de groene specht me uitlacht van boven uit de boom voel ik het zongewarmde hout van de lariks tegen…
Bloemen groeien en geuren eindeloos mooi ontelbare kleuren harmonieuze tooi bloemen voedsel om te leven meer hoeven ze niet bloeien maar even `t einde in het verschiet bloemen langzaam sterven geur die verdwijnt bruine bladernerven knop die verkwijnt bloemen en mensen overeenkomst is daar hun korte levenscyclus lijkt heel erg op elkaar
Blikken in geverfd glas ik keek op en zag de frons op je gelaat en je versluierde blik die iets van hulpeloosheid in zich herbergde en die meer vragen opriep dan er antwoorden mogelijk zijn hoezeer ik mijn best deed je lippen bleven gesloten ondanks verwoede pogingen al was het ook maar een zachte fluistering uit jouw mond te vernemen ik zag je peinzende blik en de vastberadenheid waarmee jij je schouders optrok en je het gezicht…
Begraafplaats knerpend grindpad koud en kil marmeren stenen verweerd en stil treurwilgen markeren de groene heg gestorven geliefden voor altijd weg rouwende mensen geheel ontdaan gebogen hoofden, de ogen betraand eind van een leven, het aardse bestaan alles voorbij waarom moest het zo gaan eeuwige rustplaats wachtend op niets een laatste stille groet, of is er toch iets? de dood overwonnen, verslagen voorgoed wij kunnen het niet het is God die het doet zijn zoon gestuurd om de dood te…
Duizend hij vergaarde de woorden, gedrukt op wat ooit hout was en stapelde ze, tot hij ze als kunstschilder hun laatste leesbare kleuren gaf als bewijs van wat ooit waarheid was drieëndertig maanden, voor eeuwig gepenseeld op de panelen van hun eigen seizoen voor ze konden worden vergeten in de hectiek van een nieuwe tijd, een nieuw millennium en ik, ik mocht onverwacht verdwalen in het kunstig panorama van de laatste duizend dagen …
Geen woorden als tekst geen woorden zijn gedachten vloeibaar blijken als ik nadenk over morgen of achterom probeer te kijken als zinnen blijven steken het klankbeeld mistig schijnt hersenspinsels blijven dwalen en logica plotsklaps verdwijnt als dromen, dromen blijven de waarheid achterhaald er vraagtekens gaan rijzen en minimaal wordt uitbetaald als letters worden uitgehold waanideeën krijgen vaste voet lettergrepen haast onzichtbaar de twijfel haar intrede doet als tekst geen woorden zijn doelloos verwaait in de…
De tranen op jouw bast och kon jij maar spreken over de gapende wond die gesneden is in jouw en de (achteraf) zinloze schaduw die je schonk aan wie je liefste was waartoe dienen nog jouw wortels die vast verankert in vruchtbare grond het water opzogen om meer dan alleen jouw eigen dorst te lessen wat nog is de zin om groen te blijven en te groeien nu die tak die liefdevol in jouw was geënt…